Op Cuba behoort zo’n 60 tot 70 procent van de bevolking tot de Katholieke Kerk, echter ongeveer 4 tot 5 procent van de katholieken bezoekt regelmatig de mis. Geschat wordt, dat 600.000 tot 800.000 Cubanen behoren tot de protestantse kerken. Het aantal protestante gelovigen stijgt gestaag op Cuba met name binnen de evangelische stromingen. Daarnaast beoefenen veel Cubanen Afro-Cubaanse religies, een mix van Afrikaanse religies en het Katholicisme. Hoewel de situatie de laatste jaren iets is verbeterd, wordt de vrijheid van godsdienst op Cuba beperkt door maatregelen van de overheid.

Invloed Overheid
De overheid eist, dat religieuze groepen officieel zijn erkend door het Minsterie van Justitie. Waarbij ze informatie over hun financiën, buitenlandse verenigingen en ledenlijsten moeten geven. Voor de bijeenkomsten moet toestemming worden aangevraagd met informatie over de tijden van samenkomsten en andere activiteiten. Toestemming tot nieuwbouw van kerkgebouwtjes  wordt zelden verleend, verbouw en renovaties worden wel toegestaan. Op de invoer van religieuze materialen wordt gecontroleerd. Alle vormen van media staan onder controle van de overheid en slechts op heel beperkte schaal geeft zij toegang tot de media aan religieuze groeperingen. Godsdienstonderwijs op scholen is niet toegestaan en worden particuliere primaire of secundaire scholen van welke aard dan ook niet toegestaan. Net zoals met alle andere activiteiten in Cuba controleert de overheid religieuze groeperingen door middel van toezicht en infiltratie. Zelfs door intimidatie van hen die onder verdenking staan van oppositie-activiteiten.

Huiskerken
De beperkingen door de overheid hebben tot gevolg, dat Christenen op Cuba veelal samenkomen in huiskerken. In deze huiskerken, in Cuba “Casa-culto” genoemd, zijn vaak eenvoudige huisjes van hout en/of steen en een simpele dakconstructie. Bij het ontbreken van een huisje komt men ook wel samen in de open lucht. In de huiskerken komen gemiddeld zo’n twintig tot dertig mensen samen, in de kleine dorpjes soms niet meer dan een handje vol en de grotere plaatsen enkele honderden. Hoewel er geen precieze aantallen bekend zijn, wordt het aantal huiskerken geschat op tegen de twintig duizend. Met name in de oostelijke provincies groeit het aantal huiskerken de laatste decennia sterk. Hoewel symbolen of vlagen die er op duiden dat er sprake is van een kerk zijn verboden, wordt dit onmisbaar duidelijk als er samenkomst wordt gehouden. Zoals gewoon is op Cuba schaalt de muziek, de zang en de preek hard uit de vaak kolossale geluidinstallaties.

Santeria
De uit Afrika afkomstige slaven brachten hun eigen rituelen en goden mee naar Cuba. Op den duur raakte de aanbidding van hun goden steeds meer verweven met het door de Spanjaarden aan de slaven opgedrongen katholieke geloof en ontstond: Santeria, een samensmelting van de Afrikaanse rituelen en godenverering met het katholieke geloof. Een voorbeeld daarvan is de godin ‘Yemaja‘, zij staat voor de zee en het moederschap en daarmee gelijkt op de Katholieke moeder Maria. Om je aan te sluiten bij het Santeria-geloof, dien je worden “gedoopt”. Opzwepende trance-opwekkende muziek maakt vaak deel uit van de Santeria-rituelen om de geesten op te wekken, waarbij ook dierenoffers gebracht kunnen worden. De Santeria-priesters, ook wel babalao’s genoemd, worden gevraagd om rituelen uit te voeren om de goden gunstig gestemd te krijgen bij bijzondere gelegenheden, zoals: De bouw van een huis, het krijgen van een kind, verkrijgen van een andere baan, enzovoort. Ook doen ze aan toekomstvoorspellingen door middel van schelpen, stenen en kaarten. Bij ziekte wordt geprobeerd de boze geesten te verjagen met rituelen om zo de genezing te bewerkstelligen. Geschat wordt, dat mogelijk wel 80% van de Cubaanse bevolking zich op een of andere wijze wel inlaat met de Santeria-religie. Niet alleen onder de van oorsprong “zwarte” bevolking, maar ook onder de halfbloed en blanke bevolking.

Uitkomst van een onderzoek in 2015 door de The Washington Post naar de religieuze betrokkenheid in Cuba